Zmiany w podatkach dochodowych od stycznia 2018 roku

Od stycznia 2018 roku podatników czekają kolejne zmiany w zakresie podatków dochodowych. Niektóre z nich są korzystne.

Zarówno podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych, jak i podatku dochodowego od osób fizycznych prowadzący działalność gospodarczą nie będą musieli wpłacać zaliczek na podatek w trakcie roku, jeśli wartość zaliczki będzie niższa niż 1.000 zł. Ponieważ podatek kalkuluje się narastająco, obowiązek zapłaty pierwszej zaliczki powstanie dopiero za miesiąc, w którym kwota podatku przewyższy 1.000 zł. Ta zmiana może oznaczać, że osiągając niewielkie przychody, konieczność zapłaty zaliczki może powstać tylko kilka razy w roku.

Ustawodawca zdecydował się również podwyższyć kwoty wolne od podatku m.in z tytułu:
– wygranych w konkurach – jednorazowa wartość nagrody z 680 zł na 1.000 zł;

– dopłat do wypoczynku zorganizowanego przez podmioty prowadzące działalność w tym zakresie, w formie wczasów, kolonii, obozów i zimowisk, w tym również połączonego z nauką, pobytu na leczeniu sanatoryjnym, w placówkach leczniczo-sanatoryjnych, rehabilitacyjno-szkoleniowych i leczniczo-opiekuńczych, oraz przejazdów związanych z tym wypoczynkiem i pobytem na leczeniu – dzieci i młodzieży do lat 18:
a) z funduszu socjalnego, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych oraz zgodnie z odrębnymi przepisami wydanymi przez właściwego ministra – zwolniona z opodatkowania jest cała kwota niezależnie od jej wysokości,
b) innych źródeł – do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.000 zł (było 760 zł);

– wartość świadczeń rzeczowych oraz świadczeń pieniężnych, otrzymywanych przez pracowników a sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych – łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 1.000 zł (było 380 zł); rzeczowymi świadczeniami nie są nadal bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi;

– zapomogi otrzymane w przypadku indywidualnych zdarzeń losowych, klęsk żywiołowych, długotrwałej choroby lub śmierci:
a) z funduszu socjalnego, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, z funduszy związków zawodowych lub zgodnie z odrębnymi przepisami wydanymi przez właściwego ministra – zwolnione są wszystkie otrzymane świadczenia niezależnie od ich wysokości,
b) otrzymane z innych źródeł – do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 6000 zł.

Ustawodawca zdecydował się również zaktualizować kwotę, od której rozpoznaje się środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne – od stycznia będzie wynosił 10.000 zł, a nie 3.500 zł.

O wszystkich powyższych zmianach jak i wielu innych, które wchodzą w życie, informujemy naszych Klientów na bieżąco. Zapraszamy do kontaktu.

—————————————————————————————————————-
W celu uzyskania bliższych informacji odnośnie wyżej poruszonego zagadnienia lub naszej oferty prosimy o kontakt na adres: biuro@meritor.pl lub kom. +48 602 193 716 lub poprzez formularz kontaktowy na naszej stornie internetowej.

Zasady opodatkowania najmu lokali

Coraz powszechniejszym sposobem na życie i pozyskiwanie dodatkowych środków pieniężnych jest najem mieszkań i lokali użytkowych.

Jak każdy uzyskiwany dochód podlega opodatkowaniu. Można wybrać 2 alternatywne metody opodatkowania:
 a) na zasadach ogólnych – opodatkowane stawką 18% lub 32%, lub
 b) podatkiem zryczałtowanym – stawka 8% i 12,5%

Pierwsza z metod polega na ustaleniu uzyskiwanych dochodów z najmu i opodatkowaniu ich na zasadach ogólnych, w źródle przychodów „najem”. Jako przychód wykazuje się należne kwoty za najem. Natomiast kosztami uzyskania przychodu są wszystkie wydatki ponoszone na utrzymanie mieszkania (czynsz płacony do spółdzielni lub wspólnoty, fundusz remontowy), wydatki na wyposażenie mieszkania, remonty. Samo mieszkanie można amortyzować, a odpisy amortyzacyjne pomniejszą podstawę opodatkowania. Jeśli lokal został nabyty na kredyt, odsetki płacone do banku również pomniejszają podstawę opodatkowania.
Stosując tę metodę podatnik powinien prowadzić ewidencję uzyskiwanych przychodów i kosztów. Może to być ewidencja w pliku Excel – ustawodawca nie sprecyzował jej formy. Ponoszone wydatki powinny być dokumentowane fakturami, dokumentami ustalającymi wysokość czynszu ze spółdzielni lub wspólnoty, dowodami wpłat.

Druga metoda opodatkowania jest formą uproszczoną. O jej wyborze należy powiadomić urząd skarbowy przed upływem terminu do wpłaty pierwszej zaliczki na podatek lub do 20 stycznia nowego roku (jeśli zmiana opodatkowania ma nastąpić od nowego roku a podatnik uzyskiwał już dochody z najmu).
Podatek liczy się od uzyskiwanych przychodów (faktycznie otrzymanych) i od stycznia 2018 roku wynosi 8,5% do wysokości przychodów nieprzekraczających 100.000 zł oraz 12,5% dla przychodów powyżej tej kwoty.
W metodzie uproszczonej nie wykazuje się kosztów uzyskania przychodu.

Należy pamiętać, że niezależnie którą metodę wybierzemy, istnieje obowiązek wpłaty zaliczek na podatek w trakcie roku – do 20 dnia kolejnego miesiąca.

Stary samochód w firmie, jak się go „pozbyć” ?

Jak „pozbyć się” używanego auta, które zostało wcześniej przekazane na cele prowadzonej działalności gospodarczej i zostało wprowadzone do Ewidencji Środków Trwałych ?

Każdy z poniższych wariantów, należy szczegółowo przeanalizować w zakresie możliwości zastosowania w indywidualnej sytuacji podatnika.

Wariant I – SPRZEDAŻ samochodu w ramach prowadzonej działalności gospodarczej:

Podatek dochodowy:
Przychód ze sprzedaży samochodu osobowego będącego środkiem trwałym będzie stanowić przychód z prowadzonej działalności gospodarczej, jednak do kosztów podatkowych możemy zaliczyć niezamortyzowaną wartość samochodu. Sprzedaż samochodu osobowego na rzecz osoby fizycznej lub innej firmy należy udokumentować fakturą.
Czyli,
Cena sprzedaży: 30.000 zł + 6.900 zł (Vat 23%)
Niezamortyzowana wartość samochodu: 10.000 zł
Zysk na transakcji: 20.000 zł

Co z podatkiem VAT:
Jeśli samochód był wykorzystywany w działalności Zwolnionej z VAT, tzw. ZW, to sprzedaż samochodu również jest zwolniona z VAT.

Jeśli jednak jesteś vatowcem, to istnieją 2 możliwości opodatkowania tej transakcji podatkiem VAT:
– jako zwykła sprzedaż ze stawką 23% – wówczas uzgodniona cena sprzedaży zawiera już w sobie VAT.

Jeśli podatnik miał prawo odliczyć Vat naliczony od faktury zakupu samochodu, a sprzedaż ma miejsce w ciągu 60 miesięcy od nabycia samochodu, należy pamiętać o korekcie Vat naliczonego od zakupu samochodu. Jeśli samochód miał wartość nie większą niż 15.000 zł, okres korekty wynosi tylko 12 miesięcy.

lub
– jako sprzedaż VAT marża – podatek VAT nalicza się od marży uzyskiwanej na sprzedaży samochodów. Np. jeśli cena sprzedaży wyniesie 30.000 zł a cena jego zakupu 25.000 zł to marża wynosi 5.000 i zawiera w sobie 23% VAT-u. Zastosowanie VAT marża jest możliwe jeśli samochód został nabyty od osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej lub osoby prawnej niezarejestrowanej na VAT lub jeśli transakcja nabycia tego pojazdu była zwolniona z VAT.
Jako wartość nabycia można przyjąć wartość początkową przyjętą do ewidencji. Jeśli marża będzie ujemna, podatku nie odprowadza się do urzędu.
Faktura dokumentująca sprzedaż w systemie VAT MARŻA musi być oznaczona napisem „VAT-marża towary używane”

Samochód może również zostać sprzedany jako WRAK do punktu zajmującego się demontażem starych pojazdów. W takiej sytuacji, o ile nabywca będzie czynnym podatnikiem VAT, sprzedaż jest opodatkowana w ramach tzw. odwrotnego obciążenia. Sprzedający wystawia fakturę bez naliczania podatku VAT, w miejsce stawki wpisuje „np.” czyli sprzedaż nie podlega opodatkowaniu a na fakturze umieszcza napis „odwrotne obciążenie”. Podatek VAT rozlicza nabywca pojazdu.

Wariant II – WYCOFANIE samochodu do majątku prywatnego (dotyczy tylko działalności gospodarczej):

Podatek dochodowy:
Przekazanie składników majątku na cele osobiste nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej. Innymi słowy – nie trzeba płacić podatku dochodowego w związku z przekazaniem samochodu do majątku prywatnego. Jednak późniejsza sprzedaż samochodu, który w przeszłości stanowił środek trwały w firmie, powoduje powstanie przychodu w okresie 6 LAT od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu wycofania samochodu z działalności. W takim przypadku, nawet osoba, która już nie prowadzi działalności gospodarczej musi wykazać przychód z działalności gospodarczej – ma także prawo wykazać koszty (w postaci niezamortyzowanej części wartości samochodu). Rozliczenie sprzedaży wykazuje się w zeznaniu rocznym.

Aby dokonać przekazania samochodu do majątku prywatnego wystarczy sporządzić odpowiednie oświadczenie lub po prostu zapisać mówiącą o tym adnotację w ewidencji środków trwałych, zaznaczając jednocześnie datę przekazania.

Podatek VAT:
W przypadku gdy na moment nabycia samochodu do działalności gospodarczej podatnikowi nie przysługiwało prawo do odliczenia VAT naliczonego (np. gdy samochód był nabyty przez osobę fizyczną nieprowadzącą wówczas działalności gospodarczej, a dopiero potem wprowadzony do działalności gospodarczej) to na powrót przekazanie samochodu do majątku prywatnego a później jego sprzedaż nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Wariant III – DAROWIZNA:

Podatek od spadków i darowizn:
Samochód z którego już nie będzie się korzystać w działalności gospodarczej, można przekazać jako darowiznę członkowi bliskiej rodziny, lub osobie niespokrewnionej. Darowizna taka może być zwolniona od podatku od spadków i darowizn, oczywiście do ustawowych limitów.

Podatek dochodowy:
Jeżeli osoba obdarowana następnie sprzeda samochód po upływie 6 MIESIĘCY od uzyskania go w formie darowizny, to przychód ze sprzedaży nie podlega opodatkowaniu.

Podatek VAT:
Nie podlega opodatkowaniu jeśli na moment nabycia samochodu zbywającemu nie przysługiwało prawo do odliczania VAT. Jeśli takie prawo przysługiwało, darowizna jest nieodpłatnym przekazaniem zrównanym ze sprzedażą i trzeba naliczyć VAT należny.

Certyfikat Rezydencji

Ministerstwo Finansów opublikowało przewodnik na temat kwestii związanych ze stosowaniem certyfikatu rezydencji dla potrzeb podatkowych.

Resort przypomina, że certyfikat rezydencji podatkowej jest zaświadczeniem o miejscu siedziby dla celów podatkowych wydawanym przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika.

Przedłożenie certyfikatu rezydencji jest jednym z warunków umożliwiających polskim podmiotom (płatnikom) niepobieranie podatku od wypłat na rzecz podmiotów nie posiadających siedziby lub zarządu na terenie RP lub jego pobieranie według stawki preferencyjnej, na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stosowanie certyfikatu rezydencji

Dotyczy to wypłat z następujących tytułów:

• dywidend i innych przychodów z tytułu udziału w zyskach osób prawnych mających siedzibę lub zarząd na terytorium RP,

• odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),

• opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

• świadczeń doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,

• należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych,

• opłat uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej.

Data ważności certyfikatu

Certyfikat powinien być opatrzony datą wydania oraz wskazywać datę, na jaką występuje potwierdzenie rezydencji podatkowej.

Jeżeli miejsce siedziby podatnika dla celów podatkowych zostało udokumentowane certyfikatem rezydencji niezawierającym okresu jego ważności, płatnik przy poborze podatku uwzględnia ten certyfikat przez okres kolejnych 12 miesięcy od dnia jego wydania, za wyjątkiem sytuacji, gdy w okresie 12 miesięcy od dnia wydania certyfikatu, miejsce siedziby podatnika dla celów podatkowych uległo zmianie i podatnik:
• powiadomił o tym fakcie płatnika, jak i
• nie powiadomił o tym fakcie płatnika, ale fakt ten wynika z dokumentów posiadanych przez płatnika, w szczególności faktury lub umowy.

Co ważne, udokumentowanie rezydencji podatkowej może nastąpić zarówno przed, jak i po dokonaniu płatności. Jednakże w razie uzyskania certyfikatu po dokonaniu płatności, taki certyfikat powinien potwierdzać rezydencję podatkową za okres, w którym została dokonana płatność. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie wymaga od płatnika posiadania certyfikatu rezydencji potwierdzającego siedzibę podatnika w momencie dokonywania wypłaty należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 updop.

Resort finansów podkreśla jednak, że płatnik – mając jednak na względzie ryzyko odpowiedzialności na podstawie art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej – może zastosować zwolnienie od podatku bądź stawkę podatku wynikającą z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, w oparciu o informacje uzyskane od podatnika bądź na podstawie uzyskanego wcześniej certyfikatu rezydencji i potwierdzenia przez podatnika, że dane w nim zawarte nie uległy zmianie. Nie zwalnia to jednak płatnika z obowiązku późniejszego uzyskania certyfikatu rezydencji dotyczącego okresu, w którym dokonana została ta wypłata.

Zakres odpowiedzialności płatnika

Płatnik musi umieć udowodnić (przedstawiając certyfikat rezydencji), że miał prawo zastosować regulacje wynikające z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub z ustawy podatkowej, które pozwalały mu na niepobranie podatku lub jego pobranie wg stawki preferencyjnej. W przeciwnym razie będzie odpowiadał za niewywiązanie się z obowiązków jakie na płatnika nakłada ustawa – Ordynacja podatkowa.

Z informacji Ministerstwa Finansów wynika dodatkowo, że płatnik nie ponosi odpowiedzialności za niepobrany podatek lub pobrany w wysokości niższej od należnej, w sytuacji gdy podatnik przed upływem 12 miesięcy zmienił siedzibę i nie powiadomił o tym fakcie płatnika, a jednocześnie z żadnych dokumentów znajdujących się w posiadaniu płatnika (w szczególności faktur i umów) nie wynika, że podatnik zmienił siedzibę. W tej sytuacji odpowiedzialność za nieprawidłowo potrącony podatek lub za niepobranie podatku ponosi podatnik.

Amortyzacja Jednorazowa

Kupujesz jakieś urządzenie, maszynę, komputer. Otrzymujesz fakturę i wydajesz pieniądze. Masz przekonanie, że poniesiony wydatek będzie stanowił koszt podatkowy.
Niestety tak nie jest zawsze.

Jeśli będziesz jakieś urządzenie, maszynę, komputer używał w firmie dłużej niż 12 miesięcy a jego wartość początkowa jest wyższa niż 3.500 zł. Maszyna taka, musi zostać ujęta w Rejestrze Środków Trwałych i zgodnie z przepisami, tylko określony procent wartości początkowej będzie stanowił koszt podatkowy. Aż do momentu gdy zaliczysz w koszty 100% wartości kupionej maszyny.

Amortyzacja to po prostu ustalone przez ustawodawcę (czyli naszego fiskusa) odzwierciedlenie zużycia składników majątku Twojej firmy.

Fiskus ustalił pewne sztywne zasady amortyzacji, które nie wszystkim się podobają, ale wprowadził również pewne udogodnienia.
Jednym z nich jest:

I. Amortyzacja jednorazowa – co to takiego?

Umożliwia ona jednorazowe zaliczenie w koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie środków trwałych do wartości 50 000 euro (w 2017 jest to kwota 215 000 zł).

II. Dla kogo?

Mogą korzystać dwie grupy podatników:
• podatnicy, którzy rozpoczęli działalność,
oraz
• mali podatnicy, czyli firmy, w których przychód ze sprzedaży wraz z kwotą należnego VAT nie przekroczył w poprzednim roku podatkowym 1 200 000 euro (w 2017 jest to kwota 5 157 000 zł).

Limit 50 000 euro jest limitem rocznym. Jeżeli więc w kolejnych latach Twoja firma spełni definicję małego podatnika, w kolejnym latach będziesz mógł dokonywać jednorazowych odpisów do łącznej wysokości 50 000 euro.

Limit 50.000 euro nie uwzględnia odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych o wartości początkowej nieprzekraczającej 3 500 zł.

Niestety Amortyzacja Jednorazowa nie jest dla wszystkich.

1. W przypadku podatników PIT. Nie możesz z niej skorzystać, jeśli w roku rozpoczęcia działalności gospodarczej, a także w okresie dwóch lat, licząc od końca roku poprzedzającego rok jej rozpoczęcia:
• prowadziłeś działalność gospodarczą samodzielnie,
• prowadziłeś działalność gospodarczą jako wspólnik spółki niemającej osobowości prawnej,
lub
• Twój małżonek prowadził wyżej wskazaną działalność, gdy jednocześnie między małżonkami istniała w tym czasie wspólność majątkowa.

2. W przypadku podatnika CIT podatnikiem rozpoczynającym działalność nieuprawnionym do jednorazowej amortyzacji jest podatnik, który został utworzony:
• w wyniku przekształcenia, połączenia lub podziału podatników albo
• w wyniku przekształcenia spółki niebędącej osobą prawną, albo
• przez osoby fizyczne, które wniosły na poczet kapitału nowo utworzonego podmiotu uprzednio prowadzone przez siebie przedsiębiorstwo albo składniki majątku tego przedsiębiorstwa o wartości przekraczającej łącznie równowartość w złotych kwoty co najmniej 10.000 euro.

III. Co możesz amortyzować metodą Jednorazową?
Amortyzacji Jednorazowej mogą podlegać tylko środki trwałe zaliczane do grupy 3-8 Klasyfikacji Środków Trwałych UWAGA z……wyłączeniem SAMOCHODÓW OSOBOWYCH!

Amortyzacja Jednorazowa jest więc możliwa do zastosowania wobec następujących grup środków trwałych:
Grupa 3 – Kotły i maszyny energetyczne,
Grupa 4 – Maszyny, urządzenia i aparaty ogólnego zastosowania,
Grupa 5 – Specjalistyczne maszyny, urządzenia i aparaty,
Grupa 6 – Urządzenia techniczne,
Grupa 7 – Środki transportu (z wyłączeniem samochodów osobowych),
Grupa 8 – Narzędzia, przyrządy, ruchomości i wyposażenie.

Jednorazowych odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych możesz dokonywać w roku podatkowym, w którym zostały one wprowadzone do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych. Jednorazowego odpisu można dokonać w miesiącu, w którym zakupiony środek trwały (maszyna, urządzenie, komputer) został wprowadzone do Ewidencji Środków Trwałych.

Odliczanie VAT z faktury wystawionej przez niezarejestrowanego podatnika

Organy podatkowe w Polsce stoją na stanowisku, że podatnik VAT nie ma prawa odliczyć VAT naliczonego z faktury wystawionej przez podmiot niebędący zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Uznają bowiem, że jest to faktura wystawiona przez podmiot nieistniejący.

Jeszcze bardziej sprawę komplikuje fakt, że obecnie rejestracja nowego podatnika VAT trwa nawet kilka miesięcy. Nowy podatnika rejestruje działalność w CEiDG, zgłasza się na VAT i czeka na nadanie mu statusu czynnego podatnika. (Statut czynnego podatnika można sprawdzić w wyszukiwarce na stronie Ministerstwa Finansów.) Jednocześnie kończy się miesiąc i trzeba wystawić fakturę za wykonane prace, wyświadczone usługi. Organy podatkowe nie mają wątpliwości, że faktura musi być wystawiona, a VAT odprowadzony do urzędu skarbowego w terminie.

Co ma zrobić podmiot otrzymujący fakturę? Pomocne w tym zakresie może być kolejne pozytywne orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. 19 października 2017 roku zapadł wyrok w sprawie rumuńskiego przedsiębiorcy w sporze z organem podatkowym. Trybunał uznał, że regulacje prawa krajowego, na podstawie których podatnikowi odmawia się prawa do odliczenia podatku od wartości dodanej z tego względu, że podmiot, który świadczył na jego rzecz usługę i wystawił z tego tytułu fakturę, na której wyraźnie zostały wskazane wydatki i podatek od wartości dodanej, został uznany przez organ podatkowy państwa członkowskiego za nieaktywny jako niezgodne z Dyrektywą. Należy tu zaznaczyć, że uznanie podatnika za nieaktywnego zostało opublikowane i jest dostępne na stronie internetowej dla wszystkich podatników w tym państwie.

Trybunał podkreślił, że jeżeli nie zachodzą przesłanki do stwierdzenia przestępstwa podatkowego, usługa została faktycznie wykonana i prawidłowo udokumentowana, to pozbawienie nabywcy prawa do odliczenia VAT naliczonego jest naruszeniem zasady neutralności podatku VAT.

Odroczenie prawa do odliczenia VAT naliczonego przy odwrotnym obciążeniu niezgodne z dyrektywą VAT?

Od 1 stycznia 2017 roku do ustawy o VAT ustawodawca wprowadził zasadę, że w przypadku rozliczenia wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, importu usług oraz odwrotnego obciążenia w obrocie krajowym VAT należ = VAT naliczony tylko wówczas, gdy rozliczenie transakcji nastąpi najpóźniej do końca trzeciego miesiąca licząc od daty powstania obowiązku podatkowego (art. 86 ust 10i ustawy o VAT).

Przykładowo: jeśli zagraniczny wykonawca wykonał na rzecz polskiego podatnika usługę we wrześniu – obowiązek podatkowy dla importu usług powstał we wrześniu. Jeśli podatnik nie rozliczył tej transakcji w tym miesiącu, bo np. nie posiadał faktury wystawionej przez świadczeniodawcę, to jest zobowiązany złożyć korektę deklaracji za wrzesień. Jeśli korekta zostanie złożona do końca grudnia – w skorygowanej deklaracji wykazuje VAT należny i VAT naliczony. Jeśli korektę złoży w późniejszym terminie – w korygowanej deklaracji za wrzesień wykaże VAT należny, natomiast VAT naliczony ma prawo doliczyć w deklaracji za okres bieżący. Powoduje to powstanie zaległości podatkowej i konieczność zapłaty odsetek.

29 września 2017 roku zapadł pierwszy wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w zakresie ocen zgodności powyższych przepisów z Dyrektywą o VAT. WSA w Krakowie (sygn.: I SA/Kr 709/17) uznał, że polskie przepisy naruszają podstawową zasadę podatku VAT tj. zasadę neutralności. W uzasadnieniu wyroku czytamy: „Przepisy ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2017r. wprowadzają bowiem automatyczne przesunięcie w czasie prawa do odliczenia i związaną z tym konieczność zapłaty odsetek za zwłokę z przyczyn czysto formalnych, bez względu na brak wystąpienia w danej transakcji jakiegokolwiek ryzyka oszustwa podatkowego lub świadomego nadużycia prawa. Odsetki bowiem także muszą być objęte zakresem neutralności skoro obowiązek ich uiszczenia powoduje obciążenie finansowe dla podatnika, wynikające z rozliczenia podatku w warunkach określonych w art. 86 ust 10b i 10i Jest to skutek nie do pogodzenia z zasadą neutralności ale także z zasadą proporcjonalności. Przepisy VAT powinny być interpretowane w taki sposób, aby podatek nie był obciążeniem dla przedsiębiorców, zarówno w aspekcie odliczenia, jak i odsetek związanych z ewentualną zaległością wynikającą z niedochowania wymogów formalnych odliczenia„.

Kontrakt menadżerski a VAT

Kontrakty menadżerskie to szczególny rodzaj umów cywilnoprawnych, na podstawie których menadżerowie (członkowie zarządu, dyrektorzy wykonawczy) świadczą usługi na rzecz spółek, reprezentują te podmioty w kontaktach zewnętrznych.

Uzyskiwane dochody z kontraktów menadżerskich to przychody z „działalności wykonywanej osobiście” w podatku dochodowym od osób fizycznych podlegają opodatkowaniu wg skali, jak wynagrodzenie za pracę na podstawie umowy o pracę, nie można do nich stosować opodatkowania liniowego 19% i kwestia ta nie budzi większych kontrowersji.
Natomiast wyzwaniem było stwierdzenie, czy świadczenie usług na podstawie zawartej umowy o zarządzanie wypełnia definicję działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT, i tym samym czy podlega opodatkowaniu tym podatkiem. Większość organów podatkowych oraz Ministerstwo Finansów w wydawanych interpretacjach podatkowych twierdziło, że kontrakty menadżerskie to działalność opodatkowana VAT stawką 23%.

Od 6 października 2017 roku mamy rewolucję w tym podejściu. Minister Finansów opublikował bowiem interpretację ogólną o sygnaturze PT3.8101.11.2017, w której uznał, że zdecydowana większość kontraktów menadżerskich nie podlega opodatkowaniu VAT.

Aby kontrakt menadżerski nie podlegał opodatkowaniu VAT, zapisy umowy powinny zawierać postanowienia wypełniające łącznie następujące warunki:
– menadżer wykorzystuje infrastrukturę i organizację spółki, dla której świadczy usługi (komputery, drukarki, sale konferencyjne, pomieszczenia), uczestniczy w szkoleniach i konferencjach finansowanych przez spółkę, ma prawo korzystać z firmowych kart płatniczych i debetowych – Minister Finansów uznał, że wykorzystywanie infrastruktury i organizacji wewnętrznej zarządzanej spółki powoduje, że zarządzający nie ponosi w tym zakresie ryzyka ekonomicznego;
– sprawuje nadzór nad powierzonymi mu pracownikami;
– wynagrodzenie zostało określone w stałej kwocie niezależnej od uzyskiwanych rezultatów. Minister Finansów stwierdził, że jeżeli umowa przewiduje stałe wynagrodzenie nie można mówić o ponoszeniu ryzyka ekonomicznego przez zarządzającego. Nie ma tu również znaczenia, że obok stałego wynagrodzenia ustalona jest premia za realizację określonych parametrów finansowych przez spółkę, uzyskanie określonego poziomu sprzedaży lub realizację innych czynników, pod warunkiem jednak, że element stały wynagrodzenia będzie stanowił istotną wielkość i/lub część całkowitego wynagrodzenia;
– odpowiedzialność wobec osób trzecich – jeśli umowa nie reguluje tych kwestii lub zawiera zapisy, że za działania menadżera wobec osób trzecich odpowiedzialność ponosi spółka – zdaniem Ministra Finansów taka sytuacja wyklucza samodzielny charakter działania menadżera. Bez znaczenia pozostaje w tym kontekście odpowiedzialność zarządzającego wynikająca z bezwzględnie obowiązujących przepisów prawa, w tym w szczególności odpowiedzialność członków zarządu wynikająca z przepisów Kodeksu spółek handlowych.

Należy jednocześnie zaznaczyć, ze zdaniem Ministra Finansów, kontrakt, w którym wynagrodzenie menadżera składa się z części stałej i zmiennej, ale część uznaniowa stanowi maksymalnie 50% wynagrodzenia menadżera uzyskanego w roku poprzednim, spełnia wymogi, aby uznać dany kontrakt za działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT.

Spółka osobowa za granicą – skutki podatkowe

Szef Krajowej Informacji Skarbowej umieścił na swojej stronie kolejne ostrzeżenie skierowane do podatników. Tym razem zwraca uwagę na skutki utworzenia spółki osobowej poza Polską (np. spółki komandytowej) w sytuacji, gdy faktyczna działalność prowadzona jest z Polski, a spółka nie dysponuje zasobami finansowymi, organizacyjnymi i kadrowymi do świadczenia usług.

Jest to od kilku miesięcy stosowana strategia na zmniejszenie obciążeń podatkowych w Polsce.

Szef KAS zwraca uwagę na wnioski o wydanie indywidualnej interpretacji prawa podatkowego kierowane przez podatników podatku dochodowego od osób fizycznych, w których przedstawiany jest stan faktyczny, dotyczący posiadania zagranicznego zakładu w formie spółki osobowej, wskazujący w opinii Szefa KAS na możliwość zastosowania przepisów o przeciwdziałaniu unikaniu opodatkowania.

Opisywany przez wnioskodawców zespół czynności polega na zaistnieniu następujących elementów:

1. osoba fizyczna, będąca polskim rezydentem podatkowym (np. prowadząca działalność w zakresie świadczenia usług niematerialnych) przystępuje, jako wspólnik ponoszący ograniczoną odpowiedzialność, do spółki nieposiadającej osobowości prawnej (spółka osobowa) mającej siedzibę za granicą, której struktura odpowiada formie prawnej spółki komandytowej,

2. uczestnictwo w spółce osobowej, która nie jest podatnikiem podatku dochodowego w kraju siedziby, skutkuje powstaniem zagranicznego zakładu osoby fizycznej zgodnie z postanowieniami umów o unikanie podwójnego opodatkowania,

3. zagraniczna spółka osobowa prowadzi działalność gospodarczą, polegającą na świadczeniu analogicznych usług niematerialnych, w szczególności na rzecz podmiotów polskich,

4. wynagrodzenie zagranicznej spółki osobowej poddawane jest opodatkowaniu w państwie, w którym została utworzona, na zasadzie osiągania dochodów z działalności gospodarczej za pośrednictwem zakładu w tym państwie [patrz odpowiednio art. 7 umów o unikaniu podwójnego opodatkowania]. Z reguły stawka podatku dochodowego w tym państwie jest znacząco niższa niż stawka obowiązująca w Polsce, lub występują wysokie kwoty wolne od podatku.

Jeśli w wyniku przeprowadzonej kontroli organ podatkowy stwierdzi, że zagraniczna spółka osobowa, w której wspólnikiem jest osoba fizyczna, będąca polskim rezydentem podatkowym (Polak mieszający w Polsce lub posiadający w Polsce rodzinę), nie posiadała substratu materialnego na terenie państwa swojej rejestracji, który uprawniał do zastosowania regulacji prawnych dotyczących zagranicznego zakładu, ani tym bardziej nie świadczyła fizycznie usług z terytorium tego państwa, cała struktura zostanie uznana za działanie zmierzające do unikania opodatkowania. W konsekwencji dochód wygenerowany przez spółkę osobową może podlegać opodatkowaniu zarówno za granicą – w miejscu położenia zakładu, jak i w Polsce – na podstawie 119a Ordynacji podatkowej – klauzula unikania opodatkowania.

Autor: Aneta Dobczyńska
—————————————————————————————————————-
W celu uzyskania bliższych informacji odnośnie wyżej poruszonego zagadnienia lub naszej oferty prosimy o kontakt na adres: biuro@meritor.pl lub kom. +48 602 193 716 lub poprzez formularz kontaktowy na naszej stornie internetowej.

Ulga podatkowa na nowe technologie

Ulga na nowe technologie przysługuje wszystkim podatnikom, którzy ponoszą wydatki w związku z prowadzonymi pracami rozwojowymi lub badaniami naukowymi.

Prace rozwojowe polegają na poszukiwaniu nowych technologii, nowych pomysłów lub idei, które po wdrożeniu w życie mogą potencjalnie przyczynić się do zwiększenia produkcji, ulepszenia procesów, polepszenia wydajności, itp. Zgodnie z ustawą o zasadach finansowania nauki za prace rozwojowe uznaje się „nabywanie, łączenie, kształtowanie i wykorzystywanie dostępnej aktualnie wiedzy i umiejętności z dziedziny nauki, technologii i działalności gospodarczej oraz innej wiedzy i umiejętności do planowania produkcji oraz tworzenia i projektowania nowych, zmienionych lub ulepszonych produktów, procesów i usług.”

W ramach prac rozwojowych mogą powstawać projekty, plany, prototypy, projekty pilotażowe, może być prowadzona działalność związana z produkcją eksperymentalną oraz testowaniem produktów, procesów i usług.

Za badania naukowe uznaje się przede wszystkim badania mające na celu zdobycie nowej wiedzy oraz umiejętności w celu opracowywania nowych produktów, procesów i usług lub wprowadzania znaczących ulepszeń do istniejących produktów, procesów i usług; badania te uwzględniają tworzenie elementów składowych systemów złożonych, budowę prototypów w środowisku laboratoryjnym lub w środowisku symulującym istniejące systemy, szczególnie do oceny przydatności danych rodzajów technologii, a także budowę niezbędnych w tych badaniach linii pilotażowych, w tym do uzyskania dowodu w przypadku technologii generycznych.

Korzystanie z ulgi na nowe technologie polega na pomniejszeniu podstawy opodatkowania o 50% wartości poniesionych tzw. wydatków kwalifikowanych w związku z prowadzonymi pracami rozwojowymi lub badaniami naukowymi (powyższy % dotyczy mikro, małych i średnich przedsiębiorców).

Koszty kwalifikowane to:

– wydatki na wynagrodzenia i składki ZUS opłacane przez pracodawcę, wypłacane pracownikom zatrudnionym na podstawie umowy o pracę przy prowadzonych pracach rozwojowych lub badaniach naukowych. Uwaga – wynagrodzenia z tytułu umów zlecenie i o dzieło nie są wydatkami kwalifikowanymi!;

– wydatki na nabycie materiałów i surowców bezpośrednio związanych z prowadzoną działalnością badawczo- rozwojową, np. wydatki na materiały, narzędzie i środki trwałe niezbędne do zbudowania prototypu;

– ekspertyzy, opinie, usługi doradcze, nabycie wyników badań naukowych, świadczonych lub wykonywanych przez jednostkę naukową na potrzeby prowadzonej działalności badawczo- rozwojowej;

– odpłatne korzystanie z aparatury naukowo- badawczej wykorzystywanej wyłącznie w prowadzonej działalności badawczo- rozwojowej (o ile nie jest to płatność na rzecz podmiotu powiązanego);

– odpisy amortyzacyjne od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wykorzystywanych w prowadzonej działalności badawczo-rozwojowej, z wyłączeniem samochodów osobowych oraz budowli, budynków i lokali będących odrębną własnością;

– koszty ponoszone w związku z rejestracją patentów, prawa ochronnego na wzór użytkowy, prawa z rejestracji wzoru przemysłowego oraz opłaty ponoszone za zachowanie praw ochrony.

Wyżej wskazane koszty kwalifikowane są zaliczane do kosztów podatkowych w dacie ich poniesienia (pomniejszają podstawę opodatkowania) oraz po raz drugi pomniejszają podstawę opodatkowania jako skorzystanie z ulgi na nowe technologie. Dzięki temu dany koszt obniża podstawę opodatkowania w wysokości 150% poniesionego wydatku.

Ulgę na nowe technologie rozlicza się w rozliczeniu rocznym, ale już w trakcie roku podatkowego trzeba pamiętać, że koszty kwalifikowane muszą być ujmowane na wyodrębnionych kontach lub subkontach w księgach podatnika.

Jeśli wartość poniesionych kosztów kwalifikowanych w danym roku przewyższa wartość podstawy opodatkowania, część nieodliczona nie przepada – można ją odliczyć jeszcze w kolejnych 6 latach. Natomiast nowopowstające przedsiębiorstwa (start-up), które nie wykazują dochodów albo wykazują dochody za małe do pełnego skorzystania z ulgi na nowe technologie, mogą wystąpić do naczelnika urzędu skarbowego z wnioskiem o zwrotu kosztów kwalifikowanych, w części która nie została w danym roku odliczona ze względu na brak dochodu do opodatkowania lub zbyt niski dochód. Decyzja o wyborze tego rozwiązania należy do podatników.

Jeśli jesteś zainteresowany możliwością zastosowania ulgi na nowe technologie, chcesz przedyskutować, które ponoszone przez Ciebie wydatki mogą być wydatkami kwalifikowanymi – zapraszam do kontaktu.

Autor: Aneta Dobczyńska