Od 1 stycznia 2018 roku obowiązują nowe przepisy w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych oraz osób prawnych znacznie ograniczające prawo do rozliczania kosztów podatkowych z tytułu odpisów amortyzacyjnych od znaków i praw majątkowych oraz opłat za użytkowanie tego typu praw.

W poprzednich latach jedną z form optymalizacji podatkowej było przeniesienie prawa do znaku lub innych praw majątkowych do zewnętrznego podmiotu, a następnie podmiot ten udzielał odpłatnych licencji. Dzięki temu podatnik, który wytworzył prawa majątkowe we własnym zakresie i nie mógł ich amortyzować dla celów podatkowych (odpisy amortyzacyjne od takich praw nie mogły być zaliczane do kosztów podatkowych), pomniejszał podstawę opodatkowania o opłaty licencyjne.

Ministerstwo Finansów postanowiło wyeliminować optymalizacje podatkowe na prawach majątkowych i wprowadziło do ustaw podatkowych zapisy stanowiące, iż do kosztów podatkowych nie zalicza się opłat ponoszonych z tytułu użytkowania praw majątkowych, nabytych lub wytworzonych przez podatnika lub spółkę osobową, a następnie zbytych – w części przekraczającej przychód uzyskany przez podatnika z ich zbycia.

Jednocześnie u podmiotu, który otrzymał prawa majątkowe w darowiźnie lub w spadku, a na podstawie ustawy o spadkach i darowiznach przysporzenie to było zwolnione z opodatkowania (czynność dokonana pomiędzy członkami najbliższej rodziny), wyłączono prawo do zaliczania odpisów amortyzacyjnych tych praw w koszty podatkowe. Przepis dotyczy wszystkich odpisów dokonywanych od 1 stycznia 2018 roku, nie ma tu znaczenia, kiedy prawo zostało nabyte, nie ma również żadnych limitów kwotowych.

Powyższe oznacza, że podmiot który otrzymał prawa w spadku lub darowiźnie będzie osiągał przychody do opodatkowania z tytułu udzielanych odpłatnych licencji za korzystanie z tych praw przez podmioty trzecie, ale nie rozpozna kosztu podatkowego z tytułu amortyzacji. Zaś podmiot korzystający odpłatnie z praw, które wcześniej zbył w jakiejkolwiek formie, nie zaliczy ponoszonych wydatków do kosztów podatkowych. Tym samym obie strony transakcji zapłacą podatek od tej samej kwoty.

Ministerstwo zapobiegło jednocześnie skutkom transakcji polegającej na odkupieniu wcześniej posiadanych znaków. Jeśli podatnik „odkupi” prawa do znaków, które wcześniej posiadał i zbył, koszty podatkowe z tytułu amortyzacji „odkupionych” znaków nie mogą przewyższać kwoty przychodu uzyskanego wcześniej ze zbycie tych praw. Tajemnicą poliszynela jest fakt, że wcześniejsze zbycie nastąpiło nieodpłatnie. W związku z tym koszt podatkowy z tytułu amortyzacji również nie wystąpi.

Od stycznia 2018 roku ustawodawca wprowadza nowy podatek od posiadania nieruchomości.

Podatek będzie dotyczył budynków o wartości początkowej przekraczającej 10.000.000zł, w postaci: – budynku handlowo-usługowego sklasyfikowanego w KŚT jako centrum handlowe, dom towarowy, samodzielny sklep i butik lub pozostały budynek handlowo-usługowy, – budynku biurowego sklasyfikowanego w KŚT jako budynek biurowy, z wyjątkiem: budynków, od których zaprzestano dokonywania odpisów amortyzacyjnych na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której były używane, oraz budynków biurowych wykorzystywanych wyłącznie lub w głównym stopniu na własne potrzeby podatnika.

Podstawa opodatkowania to przychód odpowiadający wartości początkowej ŚT ustalanej na pierwszy dzień każdego miesiąca, wynikającej z prowadzonej ewidencji, pomniejszonej o kwotę 10.000.000zł.

Wysokość podatku: 0,035% podstawy opodatkowania za każdy miesiąc.

Sposób i termin płatności: obowiązek samodzielnego obliczania i wpłacania podatku za każdy miesiąc w terminie do 20 dnia miesiąca następnego;

Kwota wpłaconego podatku podlega odliczeniu od zaliczki na podatek uiszczanej na zasadach ogólnych (od uzyskanych dochodów w CIT); w przypadku zaliczek kwartalnych odliczeniu podlega podatek obliczony za miesiące przypadające nadany kwartał; podatnicy mogą nie wpłacać podatku od posiadanych budynków, jeżeli jest on niższy od zaliczki na podatek dochodowy od osób prawnych za dany miesiąc; kwota uiszczonego i nieodliczonego w trakcie roku podatkowego podatku od posiadanych budynków podlega odliczeniu w zeznaniu rocznym od podatku obliczonego na zasadach ogólnych za rok podatkowy.

Powyższa regulacja została tak skonstruowana, że podstawa opodatkowania co miesiąc będzie się zmieniać i będzie coraz niższa. Oznacza to dodatkowy nakład pracy dla osób zajmujących się kalkulacją podatków.

Podatek będzie podlegał wpłacie na konto urzędu skarbowego również wówczas, gdy podatnik będzie osiągał straty z prowadzonej działalności gospodarczej.

Ministerstwo Finansów opublikowało przewodnik na temat kwestii związanych ze stosowaniem certyfikatu rezydencji dla potrzeb podatkowych.

Resort przypomina, że certyfikat rezydencji podatkowej jest zaświadczeniem o miejscu siedziby dla celów podatkowych wydawanym przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika.

Przedłożenie certyfikatu rezydencji jest jednym z warunków umożliwiających polskim podmiotom (płatnikom) niepobieranie podatku od wypłat na rzecz podmiotów nie posiadających siedziby lub zarządu na terenie RP lub jego pobieranie według stawki preferencyjnej, na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stosowanie certyfikatu rezydencji

Dotyczy to wypłat z następujących tytułów:

• dywidend i innych przychodów z tytułu udziału w zyskach osób prawnych mających siedzibę lub zarząd na terytorium RP,

• odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),

• opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

• świadczeń doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,

• należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych,

• opłat uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej.

Data ważności certyfikatu

Certyfikat powinien być opatrzony datą wydania oraz wskazywać datę, na jaką występuje potwierdzenie rezydencji podatkowej.

Jeżeli miejsce siedziby podatnika dla celów podatkowych zostało udokumentowane certyfikatem rezydencji niezawierającym okresu jego ważności, płatnik przy poborze podatku uwzględnia ten certyfikat przez okres kolejnych 12 miesięcy od dnia jego wydania, za wyjątkiem sytuacji, gdy w okresie 12 miesięcy od dnia wydania certyfikatu, miejsce siedziby podatnika dla celów podatkowych uległo zmianie i podatnik:
• powiadomił o tym fakcie płatnika, jak i
• nie powiadomił o tym fakcie płatnika, ale fakt ten wynika z dokumentów posiadanych przez płatnika, w szczególności faktury lub umowy.

Co ważne, udokumentowanie rezydencji podatkowej może nastąpić zarówno przed, jak i po dokonaniu płatności. Jednakże w razie uzyskania certyfikatu po dokonaniu płatności, taki certyfikat powinien potwierdzać rezydencję podatkową za okres, w którym została dokonana płatność. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie wymaga od płatnika posiadania certyfikatu rezydencji potwierdzającego siedzibę podatnika w momencie dokonywania wypłaty należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 updop.

Resort finansów podkreśla jednak, że płatnik – mając jednak na względzie ryzyko odpowiedzialności na podstawie art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej – może zastosować zwolnienie od podatku bądź stawkę podatku wynikającą z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, w oparciu o informacje uzyskane od podatnika bądź na podstawie uzyskanego wcześniej certyfikatu rezydencji i potwierdzenia przez podatnika, że dane w nim zawarte nie uległy zmianie. Nie zwalnia to jednak płatnika z obowiązku późniejszego uzyskania certyfikatu rezydencji dotyczącego okresu, w którym dokonana została ta wypłata.

Zakres odpowiedzialności płatnika

Płatnik musi umieć udowodnić (przedstawiając certyfikat rezydencji), że miał prawo zastosować regulacje wynikające z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub z ustawy podatkowej, które pozwalały mu na niepobranie podatku lub jego pobranie wg stawki preferencyjnej. W przeciwnym razie będzie odpowiadał za niewywiązanie się z obowiązków jakie na płatnika nakłada ustawa – Ordynacja podatkowa.

Z informacji Ministerstwa Finansów wynika dodatkowo, że płatnik nie ponosi odpowiedzialności za niepobrany podatek lub pobrany w wysokości niższej od należnej, w sytuacji gdy podatnik przed upływem 12 miesięcy zmienił siedzibę i nie powiadomił o tym fakcie płatnika, a jednocześnie z żadnych dokumentów znajdujących się w posiadaniu płatnika (w szczególności faktur i umów) nie wynika, że podatnik zmienił siedzibę. W tej sytuacji odpowiedzialność za nieprawidłowo potrącony podatek lub za niepobranie podatku ponosi podatnik.

Kupujesz jakieś urządzenie, maszynę, komputer. Otrzymujesz fakturę i wydajesz pieniądze. Masz przekonanie, że poniesiony wydatek będzie stanowił koszt podatkowy.
Niestety tak nie jest zawsze.

Jeśli będziesz jakieś urządzenie, maszynę, komputer używał w firmie dłużej niż 12 miesięcy a jego wartość początkowa jest wyższa niż 3.500 zł. Maszyna taka, musi zostać ujęta w Rejestrze Środków Trwałych i zgodnie z przepisami, tylko określony procent wartości początkowej będzie stanowił koszt podatkowy. Aż do momentu gdy zaliczysz w koszty 100% wartości kupionej maszyny.

Amortyzacja to po prostu ustalone przez ustawodawcę (czyli naszego fiskusa) odzwierciedlenie zużycia składników majątku Twojej firmy.

Fiskus ustalił pewne sztywne zasady amortyzacji, które nie wszystkim się podobają, ale wprowadził również pewne udogodnienia.
Jednym z nich jest:

I. Amortyzacja jednorazowa – co to takiego?

Umożliwia ona jednorazowe zaliczenie w koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie środków trwałych do wartości 50 000 euro (w 2017 jest to kwota 215 000 zł).

II. Dla kogo?

Mogą korzystać dwie grupy podatników:
• podatnicy, którzy rozpoczęli działalność,
oraz
• mali podatnicy, czyli firmy, w których przychód ze sprzedaży wraz z kwotą należnego VAT nie przekroczył w poprzednim roku podatkowym 1 200 000 euro (w 2017 jest to kwota 5 157 000 zł).

Limit 50 000 euro jest limitem rocznym. Jeżeli więc w kolejnych latach Twoja firma spełni definicję małego podatnika, w kolejnym latach będziesz mógł dokonywać jednorazowych odpisów do łącznej wysokości 50 000 euro.

Limit 50.000 euro nie uwzględnia odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych o wartości początkowej nieprzekraczającej 3 500 zł.

Niestety Amortyzacja Jednorazowa nie jest dla wszystkich.

1. W przypadku podatników PIT. Nie możesz z niej skorzystać, jeśli w roku rozpoczęcia działalności gospodarczej, a także w okresie dwóch lat, licząc od końca roku poprzedzającego rok jej rozpoczęcia:
• prowadziłeś działalność gospodarczą samodzielnie,
• prowadziłeś działalność gospodarczą jako wspólnik spółki niemającej osobowości prawnej,
lub
• Twój małżonek prowadził wyżej wskazaną działalność, gdy jednocześnie między małżonkami istniała w tym czasie wspólność majątkowa.

2. W przypadku podatnika CIT podatnikiem rozpoczynającym działalność nieuprawnionym do jednorazowej amortyzacji jest podatnik, który został utworzony:
• w wyniku przekształcenia, połączenia lub podziału podatników albo
• w wyniku przekształcenia spółki niebędącej osobą prawną, albo
• przez osoby fizyczne, które wniosły na poczet kapitału nowo utworzonego podmiotu uprzednio prowadzone przez siebie przedsiębiorstwo albo składniki majątku tego przedsiębiorstwa o wartości przekraczającej łącznie równowartość w złotych kwoty co najmniej 10.000 euro.

III. Co możesz amortyzować metodą Jednorazową?
Amortyzacji Jednorazowej mogą podlegać tylko środki trwałe zaliczane do grupy 3-8 Klasyfikacji Środków Trwałych UWAGA z……wyłączeniem SAMOCHODÓW OSOBOWYCH!

Amortyzacja Jednorazowa jest więc możliwa do zastosowania wobec następujących grup środków trwałych:
Grupa 3 – Kotły i maszyny energetyczne,
Grupa 4 – Maszyny, urządzenia i aparaty ogólnego zastosowania,
Grupa 5 – Specjalistyczne maszyny, urządzenia i aparaty,
Grupa 6 – Urządzenia techniczne,
Grupa 7 – Środki transportu (z wyłączeniem samochodów osobowych),
Grupa 8 – Narzędzia, przyrządy, ruchomości i wyposażenie.

Jednorazowych odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych możesz dokonywać w roku podatkowym, w którym zostały one wprowadzone do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych. Jednorazowego odpisu można dokonać w miesiącu, w którym zakupiony środek trwały (maszyna, urządzenie, komputer) został wprowadzone do Ewidencji Środków Trwałych.

—————————————————————————————————————-
W celu uzyskania bliższych informacji odnośnie wyżej poruszonego zagadnienia lub naszej oferty prosimy o kontakt na adres: biuro@meritor.pl lub kom. +48 602 193 716 lub poprzez formularz kontaktowy na naszej stornie internetowej.

Kontrakty menadżerskie to szczególny rodzaj umów cywilnoprawnych, na podstawie których menadżerowie (członkowie zarządu, dyrektorzy wykonawczy) świadczą usługi na rzecz spółek, reprezentują te podmioty w kontaktach zewnętrznych.

Uzyskiwane dochody z kontraktów menadżerskich to przychody z „działalności wykonywanej osobiście” w podatku dochodowym od osób fizycznych podlegają opodatkowaniu wg skali, jak wynagrodzenie za pracę na podstawie umowy o pracę, nie można do nich stosować opodatkowania liniowego 19% i kwestia ta nie budzi większych kontrowersji.
Natomiast wyzwaniem było stwierdzenie, czy świadczenie usług na podstawie zawartej umowy o zarządzanie wypełnia definicję działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT, i tym samym czy podlega opodatkowaniu tym podatkiem. Większość organów podatkowych oraz Ministerstwo Finansów w wydawanych interpretacjach podatkowych twierdziło, że kontrakty menadżerskie to działalność opodatkowana VAT stawką 23%.

Od 6 października 2017 roku mamy rewolucję w tym podejściu. Minister Finansów opublikował bowiem interpretację ogólną o sygnaturze PT3.8101.11.2017, w której uznał, że zdecydowana większość kontraktów menadżerskich nie podlega opodatkowaniu VAT.

Aby kontrakt menadżerski nie podlegał opodatkowaniu VAT, zapisy umowy powinny zawierać postanowienia wypełniające łącznie następujące warunki:
– menadżer wykorzystuje infrastrukturę i organizację spółki, dla której świadczy usługi (komputery, drukarki, sale konferencyjne, pomieszczenia), uczestniczy w szkoleniach i konferencjach finansowanych przez spółkę, ma prawo korzystać z firmowych kart płatniczych i debetowych – Minister Finansów uznał, że wykorzystywanie infrastruktury i organizacji wewnętrznej zarządzanej spółki powoduje, że zarządzający nie ponosi  w tym zakresie ryzyka ekonomicznego;
– sprawuje nadzór nad powierzonymi mu pracownikami;
– wynagrodzenie zostało określone w stałej kwocie niezależnej od uzyskiwanych rezultatów. Minister Finansów stwierdził, że jeżeli umowa przewiduje stałe wynagrodzenie nie można mówić o ponoszeniu ryzyka ekonomicznego przez zarządzającego. Nie ma tu również znaczenia, że obok stałego wynagrodzenia ustalona jest premia za realizację określonych parametrów finansowych przez spółkę, uzyskanie określonego poziomu sprzedaży lub realizację innych czynników, pod warunkiem jednak, że element stały wynagrodzenia będzie stanowił istotną wielkość i/lub część całkowitego wynagrodzenia;
– odpowiedzialność wobec osób trzecich – jeśli umowa nie reguluje tych kwestii lub zawiera zapisy, że za działania menadżera wobec osób trzecich odpowiedzialność ponosi spółka – zdaniem Ministra Finansów taka sytuacja wyklucza samodzielny charakter działania menadżera. Bez znaczenia pozostaje w tym kontekście odpowiedzialność zarządzającego wynikająca z bezwzględnie obowiązujących przepisów prawa, w tym w szczególności odpowiedzialność członków zarządu wynikająca z przepisów Kodeksu spółek handlowych.

Należy jednocześnie zaznaczyć, ze zdaniem Ministra Finansów, kontrakt, w którym wynagrodzenie menadżera składa się z części stałej i zmiennej, ale część uznaniowa stanowi maksymalnie 50% wynagrodzenia menadżera uzyskanego w roku poprzednim, spełnia wymogi, aby uznać dany kontrakt za działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT.

Gdy z jakiegoś powodu nie chcesz spółki przekształcać bądź wnieść jej aportem do innego przedsiębiorstwa, nie pozostaje nic innego jak jej likwidacja. Powinieneś jednak wiedzieć, że będzie to proces sformalizowany, czasochłonny (około 8 miesięcy) a więc i kosztowny.

Celem likwidacji Spółki jest zakończenie jej działania, czyli zakończenie jej spraw bieżących, spłacenie zobowiązań, odzyskanie należności oraz spieniężenie majątku. W trakcie procesu likwidacji mogą być podejmowane działania wyłącznie w zakresie koniecznym do zakończenia spraw będących już w toku.

Likwidacja spółki z o.o. – ETAPY:

1. Rozpoczęcie likwidacji z powodu:
– określonego w umowie spółki, lub
– na mocy uchwały wspólników spółki.

2. Powołanie Likwidatorów Spółki, którzy reprezentują Spółkę w okresie likwidacji, zwykle są to Członkowie Zarządu Spółki, chyba że Wspólnicy postanowią inaczej.

3. Zgłoszenie otwarcia likwidacji do Sądu Rejestrowego oraz publikacja ogłoszenia o otwarciu likwidacji w Monitorze Sądowym i Gospodarczym wraz z wezwaniem wierzycieli spółki do zgłaszania wierzytelności. Wierzyciele mają na na zgłoszenie wierzytelności 3 miesiące od dnia publikacji ogłoszenia w MSiG.

4. Sporządzenie bilansu otwarcia likwidacji.

5. W okresie trwania procesu likwidacji wspólnikom spółki z o.o. nie może być wypłacany zysk.

6. Z momentem otwarcia procesu likwidacji wygasa dotychczasowa prokura i nie można powoływać nowych prokurentów spółki.

7. Podział między wspólników majątku pozostałego po spłacie zobowiązań może nastąpić dopiero po upływie sześciu miesięcy od ogłoszenia o otwarciu likwidacji i wezwaniu wierzycieli.

8. Jeśli istnieją wierzytelności sporne lub jeszcze nie wymagalne, kwoty potrzebne do zaspokojenia takich wierzytelności należy złożyć do depozytu sądowego.

9. Na dzień poprzedzający podział między wspólników, majątku pozostałego po zakończenie likwidacji należy sporządzić Sprawozdanie Finansowe. Sprawozdanie to musi zostać ogłoszone w siedzibie spółki oraz musi zostać zatwierdzone przez jej wspólników.

10. Ostatecznie następuje złożenie wniosku do sądu o wykreślenie spółki z rejestru przedsiębiorców.

—————————————————————————————————————-
W celu uzyskania bliższych informacji odnośnie wyżej poruszonego zagadnienia lub naszej oferty prosimy o kontakt na adres: biuro@meritor.pl lub kom. +48 602 193 716 lub poprzez formularz kontaktowy na naszej stornie internetowej.

Autor: Artur Kowalski, Meritor Sp. z o.o., ul. Nowogrodzka 31, 00-511 Warszawa, (NIP 7010335450)

Odpowiedzialność na podstawie art. 299 Kodeksu spółek handlowych (KSH)
Zgodnie z art. 299 Kodeksu spółek handlowych (KSH), jeżeli egzekucja przeciwko spółce z ograniczoną odpowiedzialnością okaże się bezskuteczna, za jej zobowiązania odpowiedzialni są solidarnie członkowie zarządu. Oznacza to, że prokurent nie ponosi odpowiedzialności za zobowiązania spółki na podstawie art. 299 KSH.

Odpowiedzialność na podstawie art. 21 ustawy prawo upadłościowe i naprawcze
Od 1 stycznia 2016 roku, w wyniku nowelizacji ustawy prawo upadłościowe i naprawcze, na podstawie art. 20 pkt 2
„każdy, kto na podstawie ustawy, umowy spółki lub statutu ma prawo do prowadzenia spraw dłużnika i do jego reprezentowania, samodzielnie lub łącznie z innymi osobami; ”
ma obowiązek złożyć do sądu wniosek o ogłoszenie upadłości spółki, jeżeli znajduje się ona w sytuacji, która uzasadnia złożenie takiego wniosku. W przypadku niedopełnienia tego obowiązku, osoby te ponoszą odpowiedzialność za szkodę jaka została wyrządzona w wyniku tego zaniedbania.

Dominuje interpretacja, że z dniem 1 stycznia 2016 r. nastąpiło poszerzenia kręgu osób zobowiązanych do złożenia takiego wniosku o prokurenta.

Wraz z nowym obowiązkiem nałożona na prokurenta została odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną przez jego niedopełnienie. Odpowiedzialność ta dotyczy również prokurentów powołanych przed 1 stycznia 2016 roku.

Aby uniknąć odpowiedzialności, o której mowa powyżej, prokurent musi wykazać, że:
1. nie ponosi winy w niezłożeniu wniosku we właściwym terminie, lub
2. w terminie na złożenie wniosku o ogłoszenie upadłości otwarto postępowanie restrukturyzacyjne albo zatwierdzono układ w postępowaniu o zatwierdzenie układu.

Mimo, tego iż z żadnego przepisu nie wynika uprawnienie prokurenta do uzyskiwania wglądu w księgi rachunkowe spółki, to zgadzając się na pełnienie tej funkcji, prokurent powinien uważnie kontrolować kondycję finansową spółki, by wiedzieć w którym momencie powinien złożyć do sądu wniosek o ogłoszenie upadłości.

Oprócz odpowiedzialności odszkodowawczej za naruszenie tego obowiązku może być ponadto nałożony na prokurenta, na okres od roku do 10 lat, zakaz prowadzenia działalności gospodarczej.

Osoby prowadzące sprawy dłużnika i umocowane do jego reprezentowania (prokurenci) mają 30 dni od dnia zaistnienia stanu niewypłacalności, na złożenie wniosku o upadłość.

Definicja niewypłacalności Zgodnie ze zmienionym brzmieniem art. 11 Prawa upadłościowego i naprawczego, dłużnik jest niewypłacalny, jeżeli utracił zdolność do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych.
Jednocześnie domniemywa się, że dłużnik utracił zdolność do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych, jeżeli opóźnienie w wykonaniu zobowiązań pieniężnych przekracza trzy miesiące.

W przypadku osób prawnych (oraz tzw. ułomnych osób prawnych) drugą okolicznością powodującą stan niewypłacalności jest sytuacja, gdy zobowiązania pieniężne przekraczają wartość majątku danego podmiotu, a stan ten utrzymuje się przez okres przekraczający 24 miesiące.

Można spotkać interpretacje, wskazujące iż z dniem 1 stycznia 2016 r. prokurent został wyłączony w obowiązku zgłoszenia wniosku o upadłość, jednak dopiero orzecznictwo pokaże w którą stronę skieruje się praktyka.

W najbliższym czasie odbędą się Zwyczajne Zgromadzanie Wspólników, w celu zatwierdzenia sprawozdania finansowego za 2015 r.

1. Zgłoszenie do KRS.

Zatwierdzone uchwałą wspólników sprawozdanie finansowe należy złożyć do właściwego rejestru sądowego, w ciągu 15 dni od dnia zatwierdzenia.
Jednak jeśli do końca czerwca 2016, sprawozdanie finansowe nie zostanie zatwierdzone, do KRS należy złożyć niezatwierdzone sprawozdanie finansowe. Gdy sprawozdanie zostanie w końcu zatwierdzone, należy je ponownie złożyć do KRS w ciągu 15 dni od dnia jego zatwierdzeniu.

W przypadku gdy spółka składa do KRS jedynie sprawozdanie finansowe, powinna posłużyć się drukiem KRS-Z30 „Wniosek o zmianę wpisu w Krajowym Rejestrze Sądowym – sprawozdania finansowe i inne dokumenty”.

Koszt złożenia dokumentów w rejestrze przedsiębiorców to 140 zł.

Uwaga: Nowelizacja przepisów, która weszła w życie 1 grudnia 2014 r., wprowadziła zasadę, zgodnie z którą w rejestrze ujawnianych jest nie więcej niż dziesięć pozycji przedmiotu działalności PKD (w tym jeden przedmiot działalności przeważającej). Przedsiębiorcy zostali zobowiązani do zgłoszenia tej zmiany przy pierwszym wniosku do KRS składanym po wejściu w życie nowelizacji. Aktualizacja danych w KRS nie pociąga za sobą konieczności zmiany umowy lub statutu spółki.

Jeżeli wniosek o wpis wzmianki o złożeniu sprawozdania finansowego będzie pierwszym wnioskiem składanym przez spółkę w sądzie rejestrowym po 1 grudnia 2014 r., wraz z takim wnioskiem spółka powinna dokonać aktualizacji przedmiotu działalności gospodarczej. Wówczas sprawozdanie finansowe powinno zostać złożone na urzędowym formularzu KRS-Z3, wraz z formularzem KRS-ZN oraz formularzem KRS-ZM w zakresie przedmiotu działalności. Do wniosku należy dołączyć opłatę w wysokości 350 zł.

Uwaga
Zgodnie z art. 7 ust. 1 tej ustawy o KRS przedsiębiorcy obowiązani są złożyć wniosek o wpis informacji o dniu kończącym rok obrotowy wraz z pierwszym wnioskiem o wpis wzmianki o złożeniu sprawozdania finansowego.

Jeśli na Zwyczajnym Zgromadzeniu Wspólników, Wspólnicy podejmą uchwałę np. o podwyższeniu kapitału zakładowego, wówczas przy okazji składania sprawozdania finansowego można zgłosić także podwyższenie kapitału zakładowego.

Do wniosku do KRS należy dołączyć sprawozdanie finansowe, na które składa się:
• wprowadzenie do sprawozdania finansowego,
• bilans,
• rachunek zysków i strat,
• informacja dodatkowa,
• sprawozdanie zarządu z działalności spółki,
• protokół zgromadzenia wspólników zawierający:
– uchwałę zatwierdzającą sprawozdanie,
– uchwałę o podziale zysku lub pokryciu straty.

Załączniki do wniosku powinny być oryginałami lub notarialnie uwierzytelnionymi kopiami.

2. Zgłoszenie do Urzędu Skarbowego.

Zatwierdzone sprawozdanie finansowe wraz odpisem uchwały Zgromadzenia Wspólników zatwierdzającej sprawozdanie finansowe, należy również w ciągu 10 dni od dnia zatwierdzenia złożyć do właściwego Urzędu Skarbowego

Dopełnienie tego obowiązku jest istotne z uwagi na nowelizację kodeksu karnego skarbowego, która weszła w życie 1 stycznia 2015 r. Nowelizacja wprowadziła do kodeksu karnego skarbowego nowy art. 80b przewidujący możliwość nałożenia kary grzywny za wykroczenie skarbowe na podmioty, które wbrew obowiązkowi nie przekazują w terminie właściwemu organowi podatkowemu sprawozdania finansowego, opinii lub raportu biegłego rewidenta..

Lata globalnego kryzysu sprawiły, że specjaliści od finansów zaczęli odgrywać kluczową rolę w przedsiębiorstwach – tak wynika z badania ACCA „Finance leaders survey report”.

W ostatnich latach diametralnie zmieniły się zadania, jakie stawiane są przed osobami zarządzającymi finansami w firmach, zwłaszcza w dużych korporacjach. Finansiści rzadko kiedy kojarzą się już tylko ze sprawozdawczością finansową i żmudnym rozliczaniem faktur. Obecnie władze finansowe przedsiębiorstw podejmują kluczowe, strategiczne decyzje dotyczące przyszłości swoich organizacji. Coraz częściej to właśnie od dyrektora finansowego zależy przyszłość firmy. To jego kompetencje pozwalają przedsiębiorstwu przetrwać w trudnych, kryzysowych czasach.

Od biurokraty do stratega

Te zmiany w zawodach finansowych obrazuje badanie przeprowadzone przez The Association of Chartered Certified Accountants (ACCA) oraz Institute of Management Accountants (IMA). Na ich zlecenie przebadano 361 osób odpowiadających za zarządzanie finansami w przedsiębiorstwach, w tym CFO (chief financial officer) i dyrektorów finansowych. Niemal 14 proc. tej próby to respondenci odpowiedzialni za finanse firm z przychodami przekraczającymi 1 mld USD rocznie

Jak pokazuje badanie, przedsiębiorstwa od swoich finansowych liderów oczekują obecnie przede wszystkim analizy kosztowej. Redukcja wydatków jest priorytetem dla 48 proc. ankietowanych finansistów. Na drugim miejscu znajduje się prognozowanie rozwoju koniunktury gospodarczej i sytuacji finansowej firmy – jako priorytet wskazuje to 45 proc. badanych. W dalszej kolejności od finansistów oczekuje się przeprowadzenia kontroli finansowych (42 proc. wskazań), dokonywania analiz biznesowych (40 proc.) i zarządzania kapitałem (34 proc.). Raportowanie znajduje się dopiero na siódmym miejscu (33 proc.), a rozliczanie podatków na trzynastym (14 proc.).

To pokazuje, że finansiści muszą obecnie raczej dbać o przyszłość firmy i jej długofalowy rozwój niż – jak jeszcze niedawno uważano – zajmować się jedynie jej księgowością.

– Rola finansistów w przedsiębiorstwie zmienia się. Obok tradycyjnych funkcji, takich jak raportowanie, pojawił się cały szereg nowych zadań. Przyszłość przestała być tak przewidywalna, jak jeszcze kilka lat temu, dlatego obecnie kładzie się duży nacisk na to, aby decyzje, szczególnie te strategiczne, opierały się o obiektywne dane, a w tym obszarze kluczowe znaczenie mają dane finansowe – tłumaczy Łukasz Topolnicki, członek ACCA, CFO sieci handlowej Castorama.

W tyle za oczekiwaniami

Badanie ACCA i IMA pokazuje jednak, że wielu finansistów ma problem z wypełnianiem stawianych przed nim nowych zadań. Ankietowani czują, że nie zawsze stają na wysokości zadania, czyli, że efektywność realizacji niektórych priorytetów nie jest wysoka.

Na przykład, choć redukcja kosztów jest dla respondentów zadaniem numer jeden, skuteczność, z jaką ten cel realizują, oceniają dość nisko – na 3,5 pkt w skali od 1 do 5. Niewiele lepiej jest z prognozowaniem. Choć zarządy firm często wymagają tego od swoich dyrektorów finansowych, ankietowani przez ACCA i IMA finansiści ocenili skuteczność swoich prognoz zaledwie na 3,6 pkt.

Tymczasem osoby zarządzające finansami czują się mocne w śledzeniu zmian regulacyjnych (tu swoją efektywność ocenili najwyżej, na 4,1 pkt), choć bynajmniej nie jest to dla respondentów obszar priorytetowy – znalazł się dopiero na jedenastym miejscu w „rankingu” priorytetów (jest to ważne zadanie jedynie dla 23 proc. badanych).

Ta rozbieżność priorytetów i efektywności pokazuje, że respondenci sami czują, że w pewnych obszarach nie wywiązują się z powierzonej im roli. Dlaczego tak się dzieje? Być może oczekiwania stawiane przez firmy dyrektorom finansowym są zbyt duże. Być może jednak część finansistów po prostu odczuwa brak odpowiedniego przygotowania do sprawowania nowej funkcji – zauważają, że ich wiedza i umiejętności nie zawsze nadążają za oczekiwaniami zarządów.

– Potrzebne są nowe kompetencje: umiejętności planowania, przewidywania i strategicznego myślenia. Niezwykle istotna jest także komunikacja. Finansiści muszą umieć porozumiewać się zarówno z partnerami wewnętrznymi jak i zewnętrznymi – mówi Witold Syrwid, członek ACCA, CFO w firmie nieruchomościowej Cushmann&Wakefield.

niniejszy artykuł jest elementem cyklu „Zarządzanie finansami”, realizowanego przez ACCA Polska przy współpracy z dziennikiem Puls Biznesu

Źródło: http://pl.cfosummit.pl
Pełen raport znajdziesz TUTAJ