Ministerstwo Finansów opublikowało przewodnik na temat kwestii związanych ze stosowaniem certyfikatu rezydencji dla potrzeb podatkowych.

Resort przypomina, że certyfikat rezydencji podatkowej jest zaświadczeniem o miejscu siedziby dla celów podatkowych wydawanym przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika.

Przedłożenie certyfikatu rezydencji jest jednym z warunków umożliwiających polskim podmiotom (płatnikom) niepobieranie podatku od wypłat na rzecz podmiotów nie posiadających siedziby lub zarządu na terenie RP lub jego pobieranie według stawki preferencyjnej, na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stosowanie certyfikatu rezydencji

Dotyczy to wypłat z następujących tytułów:

• dywidend i innych przychodów z tytułu udziału w zyskach osób prawnych mających siedzibę lub zarząd na terytorium RP,

• odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),

• opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

• świadczeń doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,

• należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych,

• opłat uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej.

Data ważności certyfikatu

Certyfikat powinien być opatrzony datą wydania oraz wskazywać datę, na jaką występuje potwierdzenie rezydencji podatkowej.

Jeżeli miejsce siedziby podatnika dla celów podatkowych zostało udokumentowane certyfikatem rezydencji niezawierającym okresu jego ważności, płatnik przy poborze podatku uwzględnia ten certyfikat przez okres kolejnych 12 miesięcy od dnia jego wydania, za wyjątkiem sytuacji, gdy w okresie 12 miesięcy od dnia wydania certyfikatu, miejsce siedziby podatnika dla celów podatkowych uległo zmianie i podatnik:
• powiadomił o tym fakcie płatnika, jak i
• nie powiadomił o tym fakcie płatnika, ale fakt ten wynika z dokumentów posiadanych przez płatnika, w szczególności faktury lub umowy.

Co ważne, udokumentowanie rezydencji podatkowej może nastąpić zarówno przed, jak i po dokonaniu płatności. Jednakże w razie uzyskania certyfikatu po dokonaniu płatności, taki certyfikat powinien potwierdzać rezydencję podatkową za okres, w którym została dokonana płatność. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie wymaga od płatnika posiadania certyfikatu rezydencji potwierdzającego siedzibę podatnika w momencie dokonywania wypłaty należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 updop.

Resort finansów podkreśla jednak, że płatnik – mając jednak na względzie ryzyko odpowiedzialności na podstawie art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej – może zastosować zwolnienie od podatku bądź stawkę podatku wynikającą z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, w oparciu o informacje uzyskane od podatnika bądź na podstawie uzyskanego wcześniej certyfikatu rezydencji i potwierdzenia przez podatnika, że dane w nim zawarte nie uległy zmianie. Nie zwalnia to jednak płatnika z obowiązku późniejszego uzyskania certyfikatu rezydencji dotyczącego okresu, w którym dokonana została ta wypłata.

Zakres odpowiedzialności płatnika

Płatnik musi umieć udowodnić (przedstawiając certyfikat rezydencji), że miał prawo zastosować regulacje wynikające z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub z ustawy podatkowej, które pozwalały mu na niepobranie podatku lub jego pobranie wg stawki preferencyjnej. W przeciwnym razie będzie odpowiadał za niewywiązanie się z obowiązków jakie na płatnika nakłada ustawa – Ordynacja podatkowa.

Z informacji Ministerstwa Finansów wynika dodatkowo, że płatnik nie ponosi odpowiedzialności za niepobrany podatek lub pobrany w wysokości niższej od należnej, w sytuacji gdy podatnik przed upływem 12 miesięcy zmienił siedzibę i nie powiadomił o tym fakcie płatnika, a jednocześnie z żadnych dokumentów znajdujących się w posiadaniu płatnika (w szczególności faktur i umów) nie wynika, że podatnik zmienił siedzibę. W tej sytuacji odpowiedzialność za nieprawidłowo potrącony podatek lub za niepobranie podatku ponosi podatnik.

Przepisy ustawy o rachunkowości przewidują, że inwentaryzację można przeprowadzać już od 1 października i może ona potrwać do 15 stycznia, kolejnego roku.

Ogólne zasady przeprowadzania inwentaryzacji określa rozdział 3 art. 26-27 ustawy o rachunkowości (dalej: UoR).

Głównym celem inwentaryzacji jest ustalenie rzeczywistego stanu aktywów i pasywów.
Stanowi to podstawę do:
1. Doprowadzenia danych wynikających z ksiąg rachunkowych do ich zgodności ze stanem faktycznym, a tym samym zapewnienia realności wynikających z nich informacji ekonomicznych zestawianych w sprawozdaniu finansowym (porównaj: koncepcja prawdziwego i wiernego obrazu).
2. Rozliczenia osób odpowiedzialnych za powierzone im składniki majątku.
3. Dokonania oceny gospodarczej przydatności składników majątku jednostki, co jest szczególnie istotne dla wyceny bilansowej aktywów i pasywów.
4. Przeciwdziałania nieprawidłowościom w gospodarce majątkiem jednostki.

Firma sama może wybrać, w jakiej formie przygotować inwentaryzację. Formą inwentaryzacji może być:
1. Spis z natury, który polega na spisaniu składników majątku, ich wycenie i porównaniu ustalonych wartości z danymi ksiąg rachunkowych oraz obliczeniu, wyjaśnieniu i rozliczeniu ewentualnych różnic między tymi danymi,
2. Potwierdzenie salda w drodze uzyskania od kontrahentów informacji o prawidłowości wykazanego stanu należności,
3. Weryfikacja realności pozostałych, nieobjętych spisem z natury lub potwierdzeniem salda, elementów aktywów i pasywów poprzez ich porównanie z odpowiednimi dokumentami i weryfikacji realnej wartości tych składników.

Przeprowadzenie oraz wynik inwentaryzacji należy odpowiednio udokumentować (na przykład arkuszami lub kartami spisu, zestawieniami zbiorczymi). Ujawnione różnice trzeba wyjaśnić i rozliczyć w księgach tego roku obrotowego, na który przypadł termin inwentaryzacji.

Termin/ częstotliwość	Przedmiot inwentaryzacji	Forma inwentaryzacji	Uwagi
Ostatni dzień roku obrotowego	I.
	1. Aktywa pieniężne	Spis z natury	Bez środków na rachunkach bankowych
	2. Papiery wartościowe	Spis z natury
	3. Produkty w toku produkcji	Spis z natury
	4. Materiały, towary, produkty odpisywane w koszty w momencie zakupu lub wytworzenia	Spis z natury	Ustalony w trakcie inwentaryzacji stan na dzień bilansowy jest podstawą korekty kosztów do poziomu rzeczywistego zużycia lub rzeczywistej sprzedaży
Przynajmniej raz w roku	II.
	1. Zapasy towarów i materiałów (opakowań) objętych ewidencją wartościową w punktach sprzedaży detalicznej	Spis z natury
	2. Zapasy drewna w jednostkach prowadzących gospodarkę leśną	Spis z natury
Nie wcześniej niż 3 miesiące przed końcem roku obrotowego i nie później niż do 15. dnia następnego roku	III. Składniki aktywów bez wymienionych w grupie I:		Stan ustalony podczas inwentaryzacji (drogą spisu z natury albo potwierdzenia salda) podlega korekcie ( in plus lub in minus ) o przychody (zwiększenia) i rozchody (zmniejszenia), które nastąpiły między datą inwentaryzacji a datą wyznaczenia stanu wynikającego z ksiąg, jednak nie może być ustalony po dniu bilansowym
	1. Składniki rzeczowe	Spis z natury
	2. Należności	Potwierdzenie salda
	3. Rzeczowe składniki poza jednostką	Potwierdzenie salda
	4. Zapasy obce	Spis z natury
Raz w ciągu 2 lat	IV. Objęte ewidencją ilościowo-wartościową i znajdujące się na terenie strzeżonym:
	1. Towary	Spis z natury
	2. Materiały	Spis z natury
	3. Produkty gotowe	Spis z natury
	4. Półprodukty	Spis z natury
Raz w ciągu 4 lat	V.		Składniki muszą się znajdować na terenie strzeżonym
	1. Środki trwałe	Spis z natury
	2. Maszyny i urządzenia wchodzące w skład środków trwałych w budowie	Spis z natury
Ostatni dzień roku obrotowego	VI.
	1. Pozostałe aktywa i pasywa	Weryfikacja

Organizacja prac inwentaryzacyjnych nie jest uregulowana prawnie. Ustawa o rachunkowości formułuje jedynie ogólne zasady inwentaryzacji, sposoby jej przeprowadzania, terminy, zasady ujęcia wyników itp. Przepisy nie określają natomiast procedur związanych z organizacją inwentaryzacji. Odsyła się do zasad utrwalonych przez powszechną praktykę i zwyczaje.

Przeprowadzając inwentaryzację, można zastosować pewne uproszczenia wynikające z tradycji lub zasad rachunkowości. Stosowanie uproszczeń może przykładowo wynikać z zasady istotności, która dopuszcza ich stosowanie, jeżeli nie wywiera to ujemnego wpływu na realizację zadań rachunkowości.

—————————————————————————————————————-
W celu uzyskania bliższych informacji odnośnie wyżej poruszonego zagadnienia lub naszej oferty prosimy o kontakt na adres: biuro@meritor.pl lub kom. +48 602 193 716 lub poprzez formularz kontaktowy na naszej stornie internetowej.

Kupujesz jakieś urządzenie, maszynę, komputer. Otrzymujesz fakturę i wydajesz pieniądze. Masz przekonanie, że poniesiony wydatek będzie stanowił koszt podatkowy.
Niestety tak nie jest zawsze.

Jeśli będziesz jakieś urządzenie, maszynę, komputer używał w firmie dłużej niż 12 miesięcy a jego wartość początkowa jest wyższa niż 3.500 zł. Maszyna taka, musi zostać ujęta w Rejestrze Środków Trwałych i zgodnie z przepisami, tylko określony procent wartości początkowej będzie stanowił koszt podatkowy. Aż do momentu gdy zaliczysz w koszty 100% wartości kupionej maszyny.

Amortyzacja to po prostu ustalone przez ustawodawcę (czyli naszego fiskusa) odzwierciedlenie zużycia składników majątku Twojej firmy.

Fiskus ustalił pewne sztywne zasady amortyzacji, które nie wszystkim się podobają, ale wprowadził również pewne udogodnienia.
Jednym z nich jest:

I. Amortyzacja jednorazowa – co to takiego?

Umożliwia ona jednorazowe zaliczenie w koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie środków trwałych do wartości 50 000 euro (w 2017 jest to kwota 215 000 zł).

II. Dla kogo?

Mogą korzystać dwie grupy podatników:
• podatnicy, którzy rozpoczęli działalność,
oraz
• mali podatnicy, czyli firmy, w których przychód ze sprzedaży wraz z kwotą należnego VAT nie przekroczył w poprzednim roku podatkowym 1 200 000 euro (w 2017 jest to kwota 5 157 000 zł).

Limit 50 000 euro jest limitem rocznym. Jeżeli więc w kolejnych latach Twoja firma spełni definicję małego podatnika, w kolejnym latach będziesz mógł dokonywać jednorazowych odpisów do łącznej wysokości 50 000 euro.

Limit 50.000 euro nie uwzględnia odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych o wartości początkowej nieprzekraczającej 3 500 zł.

Niestety Amortyzacja Jednorazowa nie jest dla wszystkich.

1. W przypadku podatników PIT. Nie możesz z niej skorzystać, jeśli w roku rozpoczęcia działalności gospodarczej, a także w okresie dwóch lat, licząc od końca roku poprzedzającego rok jej rozpoczęcia:
• prowadziłeś działalność gospodarczą samodzielnie,
• prowadziłeś działalność gospodarczą jako wspólnik spółki niemającej osobowości prawnej,
lub
• Twój małżonek prowadził wyżej wskazaną działalność, gdy jednocześnie między małżonkami istniała w tym czasie wspólność majątkowa.

2. W przypadku podatnika CIT podatnikiem rozpoczynającym działalność nieuprawnionym do jednorazowej amortyzacji jest podatnik, który został utworzony:
• w wyniku przekształcenia, połączenia lub podziału podatników albo
• w wyniku przekształcenia spółki niebędącej osobą prawną, albo
• przez osoby fizyczne, które wniosły na poczet kapitału nowo utworzonego podmiotu uprzednio prowadzone przez siebie przedsiębiorstwo albo składniki majątku tego przedsiębiorstwa o wartości przekraczającej łącznie równowartość w złotych kwoty co najmniej 10.000 euro.

III. Co możesz amortyzować metodą Jednorazową?
Amortyzacji Jednorazowej mogą podlegać tylko środki trwałe zaliczane do grupy 3-8 Klasyfikacji Środków Trwałych UWAGA z……wyłączeniem SAMOCHODÓW OSOBOWYCH!

Amortyzacja Jednorazowa jest więc możliwa do zastosowania wobec następujących grup środków trwałych:
Grupa 3 – Kotły i maszyny energetyczne,
Grupa 4 – Maszyny, urządzenia i aparaty ogólnego zastosowania,
Grupa 5 – Specjalistyczne maszyny, urządzenia i aparaty,
Grupa 6 – Urządzenia techniczne,
Grupa 7 – Środki transportu (z wyłączeniem samochodów osobowych),
Grupa 8 – Narzędzia, przyrządy, ruchomości i wyposażenie.

Jednorazowych odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych możesz dokonywać w roku podatkowym, w którym zostały one wprowadzone do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych. Jednorazowego odpisu można dokonać w miesiącu, w którym zakupiony środek trwały (maszyna, urządzenie, komputer) został wprowadzone do Ewidencji Środków Trwałych.

—————————————————————————————————————-
W celu uzyskania bliższych informacji odnośnie wyżej poruszonego zagadnienia lub naszej oferty prosimy o kontakt na adres: biuro@meritor.pl lub kom. +48 602 193 716 lub poprzez formularz kontaktowy na naszej stornie internetowej.

Przedsiębiorca będący stroną umowy leasingu zwykle zwiera umowę dodatkowego ubezpieczenia GAP (Guaranteed Asset Protection).
Ubezpieczenie to pokrywa różnicę pomiędzy wartością fakturową nowo zakupionego pojazdu lub wartością z polisy AC/OC a jego wartością rynkową z dnia szkody całkowitej.
Kwoty wypłaconego odszkodowania zapewniają przedsiębiorcy środki finansowe na pokrycie różnicy między zobowiązaniem wobec leasingodawcy z tytułu zawartej umowy a wartością samochodu w momencie rozwiązania umowy. Oznacza, to że nie jest to ubezpieczenie samochodu, a przedsiębiorcy.

Często pojawia się jednak pytanie, czy składki na ubezpieczenie GAP mogą stanowić koszty uzyskania przychodów ?

Zgodnie z treścią art. 16 ust 1 pkt 46 ustawy o CIT oraz art. 23 ust. 1 pkt 47 ustawy o PIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów składek na ubezpieczenie samochodu osobowego w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej pozostaje równowartość 20 000 euro, przeliczona na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zawarcia umowy ubezpieczenia w wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia. Przepis ten nie dotyczy jednak wszystkich składek ubezpieczeniowych dotyczących samochodów osobowych.

Przedmiotem ubezpieczenia utraty wartości pojazdu GAP jest ryzyko powstania straty finansowej, a ustawowe ograniczenie dotyczy „składek na ubezpieczenie samochodu osobowego”, a więc składek dotyczących ubezpieczeń, których przedmiotem są samochody.

Ubezpieczenie GAP nie jest ubezpieczeniem samochodu, a dodatkowym zabezpieczeniem finansowym, na wypadek poniesienia szkody. Powinno być traktowane tak samo jak składka na ubezpieczenie od następstw nieszczęśliwych wypadków, ubezpieczenie na pomoc prawną, ubezpieczenie assistance.

W interpretacji z 18 marca 2016 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, sygn.: ITPB3/4511-1/16/PS uznał, że koszty ubezpieczenia GAP nie podlegają limitowi wynikającemu z art. 16 ust 1 pkt 46 ustawy o CIT.

Organy podatkowe w Polsce stoją na stanowisku, że podatnik VAT nie ma prawa odliczyć VAT naliczonego z faktury wystawionej przez podmiot niebędący zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Uznają bowiem, że jest to faktura wystawiona przez podmiot nieistniejący.

Jeszcze bardziej sprawę komplikuje fakt, że obecnie rejestracja nowego podatnika VAT trwa nawet kilka miesięcy. Nowy podatnika rejestruje działalność w CEiDG, zgłasza się na VAT i czeka na nadanie mu statusu czynnego podatnika. (Statut czynnego podatnika można sprawdzić w wyszukiwarce na stronie Ministerstwa Finansów.) Jednocześnie kończy się miesiąc i trzeba wystawić fakturę za wykonane prace, wyświadczone usługi. Organy podatkowe nie mają wątpliwości, że faktura musi być wystawiona, a VAT odprowadzony do urzędu skarbowego w terminie.

Co ma zrobić podmiot otrzymujący fakturę? Pomocne w tym zakresie może być kolejne pozytywne orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. 19 października 2017 roku zapadł wyrok w sprawie rumuńskiego przedsiębiorcy w sporze z organem podatkowym. Trybunał uznał, że regulacje prawa krajowego, na podstawie których podatnikowi odmawia się prawa do odliczenia podatku od wartości dodanej z tego względu, że podmiot, który świadczył na jego rzecz usługę i wystawił z tego tytułu fakturę, na której wyraźnie zostały wskazane wydatki i podatek od wartości dodanej, został uznany przez organ podatkowy państwa członkowskiego za nieaktywny jako niezgodne z Dyrektywą. Należy tu zaznaczyć, że uznanie podatnika za nieaktywnego zostało opublikowane i jest dostępne na stronie internetowej dla wszystkich podatników w tym państwie.

Trybunał podkreślił, że jeżeli nie zachodzą przesłanki do stwierdzenia przestępstwa podatkowego, usługa została faktycznie wykonana i prawidłowo udokumentowana, to pozbawienie nabywcy prawa do odliczenia VAT naliczonego jest naruszeniem zasady neutralności podatku VAT.

Od 1 stycznia 2017 roku do ustawy o VAT ustawodawca wprowadził zasadę, że w przypadku rozliczenia wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, importu usług oraz odwrotnego obciążenia w obrocie krajowym VAT należ = VAT naliczony tylko wówczas, gdy rozliczenie transakcji nastąpi najpóźniej do końca trzeciego miesiąca licząc od daty powstania obowiązku podatkowego (art. 86 ust 10i ustawy o VAT).

Przykładowo: jeśli zagraniczny wykonawca wykonał na rzecz polskiego podatnika usługę we wrześniu – obowiązek podatkowy dla importu usług powstał we wrześniu. Jeśli podatnik nie rozliczył tej transakcji w tym miesiącu, bo np. nie posiadał faktury wystawionej przez świadczeniodawcę, to jest zobowiązany złożyć korektę deklaracji za wrzesień. Jeśli korekta zostanie złożona do końca grudnia – w skorygowanej deklaracji wykazuje VAT należny i VAT naliczony. Jeśli korektę złoży w późniejszym terminie – w korygowanej deklaracji za wrzesień wykaże VAT należny, natomiast VAT naliczony ma prawo doliczyć w deklaracji za okres bieżący. Powoduje to powstanie zaległości podatkowej i konieczność zapłaty odsetek.

29 września 2017 roku zapadł pierwszy wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w zakresie ocen zgodności powyższych przepisów z Dyrektywą o VAT. WSA w Krakowie (sygn.: I SA/Kr 709/17) uznał, że polskie przepisy naruszają podstawową zasadę podatku VAT tj. zasadę neutralności. W uzasadnieniu wyroku czytamy: „Przepisy ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2017r. wprowadzają bowiem automatyczne przesunięcie w czasie prawa do odliczenia i związaną z tym konieczność zapłaty odsetek za zwłokę z przyczyn czysto formalnych, bez względu na brak wystąpienia w danej transakcji jakiegokolwiek ryzyka oszustwa podatkowego lub świadomego nadużycia prawa. Odsetki bowiem także muszą być objęte zakresem neutralności skoro obowiązek ich uiszczenia powoduje obciążenie finansowe dla podatnika, wynikające z rozliczenia podatku w warunkach określonych w art. 86 ust 10b i 10i Jest to skutek nie do pogodzenia z zasadą neutralności ale także z zasadą proporcjonalności. Przepisy VAT powinny być interpretowane w taki sposób, aby podatek nie był obciążeniem dla przedsiębiorców, zarówno w aspekcie odliczenia, jak i odsetek związanych z ewentualną zaległością wynikającą z niedochowania wymogów formalnych odliczenia„.

Kontrakty menadżerskie to szczególny rodzaj umów cywilnoprawnych, na podstawie których menadżerowie (członkowie zarządu, dyrektorzy wykonawczy) świadczą usługi na rzecz spółek, reprezentują te podmioty w kontaktach zewnętrznych.

Uzyskiwane dochody z kontraktów menadżerskich to przychody z „działalności wykonywanej osobiście” w podatku dochodowym od osób fizycznych podlegają opodatkowaniu wg skali, jak wynagrodzenie za pracę na podstawie umowy o pracę, nie można do nich stosować opodatkowania liniowego 19% i kwestia ta nie budzi większych kontrowersji.
Natomiast wyzwaniem było stwierdzenie, czy świadczenie usług na podstawie zawartej umowy o zarządzanie wypełnia definicję działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT, i tym samym czy podlega opodatkowaniu tym podatkiem. Większość organów podatkowych oraz Ministerstwo Finansów w wydawanych interpretacjach podatkowych twierdziło, że kontrakty menadżerskie to działalność opodatkowana VAT stawką 23%.

Od 6 października 2017 roku mamy rewolucję w tym podejściu. Minister Finansów opublikował bowiem interpretację ogólną o sygnaturze PT3.8101.11.2017, w której uznał, że zdecydowana większość kontraktów menadżerskich nie podlega opodatkowaniu VAT.

Aby kontrakt menadżerski nie podlegał opodatkowaniu VAT, zapisy umowy powinny zawierać postanowienia wypełniające łącznie następujące warunki:
– menadżer wykorzystuje infrastrukturę i organizację spółki, dla której świadczy usługi (komputery, drukarki, sale konferencyjne, pomieszczenia), uczestniczy w szkoleniach i konferencjach finansowanych przez spółkę, ma prawo korzystać z firmowych kart płatniczych i debetowych – Minister Finansów uznał, że wykorzystywanie infrastruktury i organizacji wewnętrznej zarządzanej spółki powoduje, że zarządzający nie ponosi  w tym zakresie ryzyka ekonomicznego;
– sprawuje nadzór nad powierzonymi mu pracownikami;
– wynagrodzenie zostało określone w stałej kwocie niezależnej od uzyskiwanych rezultatów. Minister Finansów stwierdził, że jeżeli umowa przewiduje stałe wynagrodzenie nie można mówić o ponoszeniu ryzyka ekonomicznego przez zarządzającego. Nie ma tu również znaczenia, że obok stałego wynagrodzenia ustalona jest premia za realizację określonych parametrów finansowych przez spółkę, uzyskanie określonego poziomu sprzedaży lub realizację innych czynników, pod warunkiem jednak, że element stały wynagrodzenia będzie stanowił istotną wielkość i/lub część całkowitego wynagrodzenia;
– odpowiedzialność wobec osób trzecich – jeśli umowa nie reguluje tych kwestii lub zawiera zapisy, że za działania menadżera wobec osób trzecich odpowiedzialność ponosi spółka – zdaniem Ministra Finansów taka sytuacja wyklucza samodzielny charakter działania menadżera. Bez znaczenia pozostaje w tym kontekście odpowiedzialność zarządzającego wynikająca z bezwzględnie obowiązujących przepisów prawa, w tym w szczególności odpowiedzialność członków zarządu wynikająca z przepisów Kodeksu spółek handlowych.

Należy jednocześnie zaznaczyć, ze zdaniem Ministra Finansów, kontrakt, w którym wynagrodzenie menadżera składa się z części stałej i zmiennej, ale część uznaniowa stanowi maksymalnie 50% wynagrodzenia menadżera uzyskanego w roku poprzednim, spełnia wymogi, aby uznać dany kontrakt za działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT.

Szef Krajowej Informacji Skarbowej umieścił na swojej stronie kolejne ostrzeżenie skierowane do podatników. Tym razem zwraca uwagę na skutki utworzenia spółki osobowej poza Polską (np. spółki komandytowej) w sytuacji, gdy faktyczna działalność prowadzona jest z Polski, a spółka nie dysponuje zasobami finansowymi, organizacyjnymi i kadrowymi do świadczenia usług.

Jest to od kilku miesięcy stosowana strategia na zmniejszenie obciążeń podatkowych w Polsce.

Szef KAS zwraca uwagę na wnioski o wydanie indywidualnej interpretacji prawa podatkowego kierowane przez podatników podatku dochodowego od osób fizycznych, w których przedstawiany jest stan faktyczny, dotyczący posiadania zagranicznego zakładu w formie spółki osobowej, wskazujący w opinii Szefa KAS na możliwość zastosowania przepisów o przeciwdziałaniu unikaniu opodatkowania.

Opisywany przez wnioskodawców zespół czynności polega na zaistnieniu następujących elementów:

1. osoba fizyczna, będąca polskim rezydentem podatkowym (np. prowadząca działalność w zakresie świadczenia usług niematerialnych) przystępuje, jako wspólnik ponoszący ograniczoną odpowiedzialność, do spółki nieposiadającej osobowości prawnej (spółka osobowa) mającej siedzibę za granicą, której struktura odpowiada formie prawnej spółki komandytowej,

2. uczestnictwo w spółce osobowej, która nie jest podatnikiem podatku dochodowego w kraju siedziby, skutkuje powstaniem zagranicznego zakładu osoby fizycznej zgodnie z postanowieniami umów o unikanie podwójnego opodatkowania,

3. zagraniczna spółka osobowa prowadzi działalność gospodarczą, polegającą na świadczeniu analogicznych usług niematerialnych, w szczególności na rzecz podmiotów polskich,

4. wynagrodzenie zagranicznej spółki osobowej poddawane jest opodatkowaniu w państwie, w którym została utworzona, na zasadzie osiągania dochodów z działalności gospodarczej za pośrednictwem zakładu w tym państwie [patrz odpowiednio art. 7 umów o unikaniu podwójnego opodatkowania]. Z reguły stawka podatku dochodowego w tym państwie jest znacząco niższa niż stawka obowiązująca w Polsce, lub występują wysokie kwoty wolne od podatku.

Jeśli w wyniku przeprowadzonej kontroli organ podatkowy stwierdzi, że zagraniczna spółka osobowa, w której wspólnikiem jest osoba fizyczna, będąca polskim rezydentem podatkowym (Polak mieszający w Polsce lub posiadający w Polsce rodzinę), nie posiadała substratu materialnego na terenie państwa swojej rejestracji, który uprawniał do zastosowania regulacji prawnych dotyczących zagranicznego zakładu, ani tym bardziej nie świadczyła fizycznie usług z terytorium tego państwa, cała struktura zostanie uznana za działanie zmierzające do unikania opodatkowania. W konsekwencji dochód wygenerowany przez spółkę osobową może podlegać opodatkowaniu zarówno za granicą – w miejscu położenia zakładu, jak i w Polsce – na podstawie 119a Ordynacji podatkowej – klauzula unikania opodatkowania.

Autor: Aneta Dobczyńska
—————————————————————————————————————-
W celu uzyskania bliższych informacji odnośnie wyżej poruszonego zagadnienia lub naszej oferty prosimy o kontakt na adres: biuro@meritor.pl lub kom. +48 602 193 716 lub poprzez formularz kontaktowy na naszej stornie internetowej.

Ulga na nowe technologie przysługuje wszystkim podatnikom, którzy ponoszą wydatki w związku z prowadzonymi pracami rozwojowymi lub badaniami naukowymi.

Prace rozwojowe polegają na poszukiwaniu nowych technologii, nowych pomysłów lub idei, które po wdrożeniu w życie mogą potencjalnie przyczynić się do zwiększenia produkcji, ulepszenia procesów, polepszenia wydajności, itp. Zgodnie z ustawą o zasadach finansowania nauki za prace rozwojowe uznaje się „nabywanie, łączenie, kształtowanie i wykorzystywanie dostępnej aktualnie wiedzy i umiejętności z dziedziny nauki, technologii i działalności gospodarczej oraz innej wiedzy i umiejętności do planowania produkcji oraz tworzenia i projektowania nowych, zmienionych lub ulepszonych produktów, procesów i usług.”

W ramach prac rozwojowych mogą powstawać projekty, plany, prototypy, projekty pilotażowe, może być prowadzona działalność związana z produkcją eksperymentalną oraz testowaniem produktów, procesów i usług.

Za badania naukowe uznaje się przede wszystkim badania mające na celu zdobycie nowej wiedzy oraz umiejętności w celu opracowywania nowych produktów, procesów i usług lub wprowadzania znaczących ulepszeń do istniejących produktów, procesów i usług; badania te uwzględniają tworzenie elementów składowych systemów złożonych, budowę prototypów w środowisku laboratoryjnym lub w środowisku symulującym istniejące systemy, szczególnie do oceny przydatności danych rodzajów technologii, a także budowę niezbędnych w tych badaniach linii pilotażowych, w tym do uzyskania dowodu w przypadku technologii generycznych.

Korzystanie z ulgi na nowe technologie polega na pomniejszeniu podstawy opodatkowania o 50% wartości poniesionych tzw. wydatków kwalifikowanych w związku z prowadzonymi pracami rozwojowymi lub badaniami naukowymi (powyższy % dotyczy mikro, małych i średnich przedsiębiorców).

Koszty kwalifikowane to:

– wydatki na wynagrodzenia i składki ZUS opłacane przez pracodawcę, wypłacane pracownikom zatrudnionym na podstawie umowy o pracę przy prowadzonych pracach rozwojowych lub badaniach naukowych. Uwaga – wynagrodzenia z tytułu umów zlecenie i o dzieło nie są wydatkami kwalifikowanymi!;

– wydatki na nabycie materiałów i surowców bezpośrednio związanych z prowadzoną działalnością badawczo- rozwojową, np. wydatki na materiały, narzędzie i środki trwałe niezbędne do zbudowania prototypu;

– ekspertyzy, opinie, usługi doradcze, nabycie wyników badań naukowych, świadczonych lub wykonywanych przez jednostkę naukową na potrzeby prowadzonej działalności badawczo- rozwojowej;

– odpłatne korzystanie z aparatury naukowo- badawczej wykorzystywanej wyłącznie w prowadzonej działalności badawczo- rozwojowej (o ile nie jest to płatność na rzecz podmiotu powiązanego);

– odpisy amortyzacyjne od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wykorzystywanych w prowadzonej działalności badawczo-rozwojowej, z wyłączeniem samochodów osobowych oraz budowli, budynków i lokali będących odrębną własnością;

– koszty ponoszone w związku z rejestracją patentów, prawa ochronnego na wzór użytkowy, prawa z rejestracji wzoru przemysłowego oraz opłaty ponoszone za zachowanie praw ochrony.

Wyżej wskazane koszty kwalifikowane są zaliczane do kosztów podatkowych w dacie ich poniesienia (pomniejszają podstawę opodatkowania) oraz po raz drugi pomniejszają podstawę opodatkowania jako skorzystanie z ulgi na nowe technologie. Dzięki temu dany koszt obniża podstawę opodatkowania w wysokości 150% poniesionego wydatku.

Ulgę na nowe technologie rozlicza się w rozliczeniu rocznym, ale już w trakcie roku podatkowego trzeba pamiętać, że koszty kwalifikowane muszą być ujmowane na wyodrębnionych kontach lub subkontach w księgach podatnika.

Jeśli wartość poniesionych kosztów kwalifikowanych w danym roku przewyższa wartość podstawy opodatkowania, część nieodliczona nie przepada – można ją odliczyć jeszcze w kolejnych 6 latach. Natomiast nowopowstające przedsiębiorstwa (start-up), które nie wykazują dochodów albo wykazują dochody za małe do pełnego skorzystania z ulgi na nowe technologie, mogą wystąpić do naczelnika urzędu skarbowego z wnioskiem o zwrotu kosztów kwalifikowanych, w części która nie została w danym roku odliczona ze względu na brak dochodu do opodatkowania lub zbyt niski dochód. Decyzja o wyborze tego rozwiązania należy do podatników.

Jeśli jesteś zainteresowany możliwością zastosowania ulgi na nowe technologie, chcesz przedyskutować, które ponoszone przez Ciebie wydatki mogą być wydatkami kwalifikowanymi – zapraszam do kontaktu.

Autor: Aneta Dobczyńska

—————————————————————————————————————-
W celu uzyskania bliższych informacji odnośnie wyżej poruszonego zagadnienia lub naszej oferty prosimy o kontakt na adres: biuro@meritor.pl lub kom. +48 602 193 716 lub poprzez formularz kontaktowy na naszej stornie internetowej.